The UPW Experience 2013: Where the Impossible becomes Possible…

een persoonlijk verslag

London City airport doet zijn naam eer aan. Een plezierig en zeer overzichterlijk vliegveldje midden in de stad, gelegen in het Docklands district, het voormalige haven gebied in oost London. Vanuit Schiphol ben je er zo. De meeste reistijd ben je kwijt met de reis naar Schiphol. Na 40′ at random ronddolen op de volledig volgeparkeerde betonnen vlakte van het Lang Parkeren vind je dan eindelijk een parkeerplekje. Voor je gevoel puur toeval, want voor hetzelfde geld en aanzienlijk meer stress had je er nog een uur rondgereden. Voor de rest geen klagen, want met een snelle shuttle verbinding en een overzichtelijke tijd wachten bij de Gate zit je dan in het vliegtuig op weg naar het ‘Unleash the Power Within’ seminar van dé Anthony Robbins. Het weer was in een dito unleash the power mood, zodat het landen op LCY door een stormachtige zijwind ternauwernood mogelijk bleek. Gelukkig hoef je tegenwoordig niet meer te klappen bij de landing als het vliegtuig met één wiel wankelend zijn weg over de landingsbaan zoekt. A bumpy ride. Zoals gezegd is de locatie van het vliegveld perfect, het geboekte hotel zelfs op loopafstand. Het water in de zijarm van de Thames kolkt woest onder de grijze Londonse lucht. Het Docklandsgebied maakt een wat trieste indruk, zeker bij de huidige weersomstandigheden. Op de andere oever staan vervallen fabrieksgebouwen met gedateerde en vervaagde productreclames op de gevel die herinneren aan betere tijden. Te midden van moderne hotels en nieuwbouw staat daar dan het gigantische ExCel centrum, tot stand gekomen met geld uit de Emiraten. De omgeving lijkt bevangen door het renovatie virus. Fraai gerestaureerde kades, loopbruggen, rustieke Duits ogende huizencomplexen en multiculturele eetgelegenheden. Via Emirates Airlines, ofwel een Dopplmayer gondelverbinding, exact dezelfde waarmee in de Alpen de skiërs naar grotere hoogten worden gebracht, is het mogelijk om hoog over de Thames het eveneens indrukwekkende O2 center te bereiken. Vanuit de gondel heb je een prachtig uitzicht op de Thames met in de verte de London city skyline. De indrukwekkende skyline van de Shard tower en de ‘Augurk’ zijn goed zichtbaar evenals naar het noorden het uit 2012 bekende Olympisch stadion. Towerbridge en the London Eye worden helaas door hoogbouw aan het oog onttrokken.
Het ExCel center imponeert gigantisch met een centrale passage van 700m met aan weerzijden de expositieruimten. In de passage bevinden zich talrijke koffieshops en fast food tentjes waar je curry, bagels, sandwiches en pizza’s kunt krijgen. Het Ramada hotel bevindt zich op loopafstand aan de andere kant van het ExCel parkeerterrein. Het weer is fris voor de tijd van het jaar en de afstand net iets te groot om zonder jas te overbruggen. We hebben een mooie suite aan de achterzijde van het hotel met zicht op de DLR, de volledig geautomatiseerde treinverbinding met downtown London met vlak naast de Tower een aansluiting op de Underground. In de hotellobby heerst enige drukte bij de desk door het gelijktijdig arriveren van gasten die door de op de desk ten toon gespreide papieren met het AR- en Succesgids logo herkenbaar zijn als UPW deelnemers. De stemming lijkt er al goed in te zitten.
Snel de koffers uitpakken, even een hapje eten in het restaurant en de omgeving verkennen. In het ExCel is niets te vinden dat wijst op het komende UPW seminar, geen aankondiging, geen affiche, niets op het electronisch programmabord. Zou het wel doorgaan? Misschien elders plaatsvinden? Het gaat even door je hoofd maar je vertrouwt op de dag van morgen.
In een toch tamelijk veraf gelegen supermarkt (je zoekt de plek waar de mensen met plastic tasjes vandaan komen) kopen we wat water, yoghurt en frisdrank voor in de hotelsuite.
En dan is het dé dag en gaan we al vroeg op pad richting ExCel. Nu wel affiches met het hoofd van Anthony Robbins en een open deur naar een grote lege betonnen congreshal met metalen dranghekken afgezette looproutes, waar de registratie plaatsvindt. We zijn vroeg en het is er niet druk. Of we eerst een verklaring willen ondertekenen die de organisatie vrijwaart van alle gevolgen die je zou kunnen oplopen door bijwonen van het seminar. De tekst leest enigszins ontmoedigend en confronterend, en doet denken aan een bijsluiter bij een gevaarlijk medicijn: epileptische insulten, collaps, verbranding. Dan toch maar die krabbel. De medewerkers van de Succesgids zijn meer dan vriendelijk en voorzien ons van een polsbandje, naambordje en het studieboek ‘when the impossible becomes possible’. We hebben nog 4 uur de tijd voordat het programma begint, maar men waarschuwt ons dat de dranghekken en afgebakende lanes er niet voor niets staan. Als we een uur later in de hal terugkeren, blijkt er in onze lane voor VIP tickets al een aanzienlijke rij wachtenden, weliswaar gelukkig niet zo groot als in de lane van de ‘goedkopere’ Gold tickets. Diamond en Platinum tickethouders staan niet in de rij maar hebben aanzienlijk veel meer voor hun kaartje moeten neertellen. Maar dan zit je ook dichter bij het hoofdpodium. Zo’n drie uur in de rij wachten in een tochtige hal is wel heel erg lang, zeker voor een ‘VIP’, en ik vraag me af of men dit na al die jaren ervaring niet wat beter had kunnen regelen door bv. met genummerde zitplaatsen te werken. Voor mijn gevoel past het ook niet bij het hier overal uitgedragen respect voor de medemens of het zou een expliciete ‘motiverende’ functie hebben om het seminar bij te willen wonen. Dan moet je er maar iets voor over hebben…
Na drie uur wachten gaat het hek los en begeeft zich de massa dan eindelijk via een met metalen hekken afgebakend pad, opzwepende muziek en een haag uitzinnige UPW medewerkers die iedereen een high five geven naar het fraai ingerichte en stemmig verlichte walhalla van the UPW experience. Je komt direct al ogen en oren tekort maar je blijft strak doorlopen en je focussen op een mooie zitplaats in het VIP vak. ‘Welcome to the VIP’s’ op het grote scherm. Iedereen staat te swingen en te dansen op de keiharde muziek terwijl een groep UPW medewerkers simultaan dansend op het podium de menigte staat op te zwepen. Club Med herinneringen komen boven. Gedrang bij de stoelen, ineens nog veel meer achter in de zaal want de Gold tickets komen onwennig de zaal binnen. Een gigantische ‘wereld’happening met ca 5000 man met 17 nationaliteiten, indrukwekkend en in geen enkele opzicht vergelijkbaar met de mij bekende medische congressen. Het geluid wordt opgedraaid, en dan staat daar ineens Anthony Robbins, die enthousiast rondspringend en krachtig in de handen klappend het podium overneemt. ‘Let Tony hear you’ en ‘Make some noise’ worden op kleurrijke achtergronden levensgroot geprojecteerd. De gehele zaal slaat op tilt en danst en springt nog enthousiaster mee met het opzwepende ritme van de muziek totdat de meester met één handgebaar en een langgerekt ‘aaaaaaaaaah’ de zaal tot bedaren krijgt. Het begin van een 10 uur durende non stop performance, al het NLP gedachtegoed passeert razend snel de revue. Tony gaat als een snelvuurkanon te werk, maakt interactief contact met het publiek en wisselt veel af met ‘Let Tony hear you’ en ‘Make some noise’ om de zaal alert en betrokken te houden. Hij passeert op korte afstand, een opvallend grote man op gympen gehuld in een zwart shirt en dito broek. Het valt mij op dat hij ondanks alle routine lijkt te zweten en dat zijn handen wat beven. De tijd lijkt voorbij te vliegen, ik betrap me erop geen enkele keer op mijn horloge te hebben gekeken. Tijd lijkt geen rol te spelen, pauzes worden niet genomen. Na 3 uur in de rij te hebben gewacht en vervolgens uren seminar te hebben gevolgd beginnen dorst en honger op te spelen, zodat wij wel een pauze moeten nemen om wat water en SubWay sandwiches in te slaan. Tijdens het zoveelste dans en spring interval glippen wij er even tussen uit. Het seminar is fascinerend, alleen al vanwege de ‘Amerikaanse’ manier van presenteren. Tot achter in de zaal wordt actief deelgenomen, meebewogen. ‘Say yes’ en ‘say I’ wordt hardop en gepassioneerd beantwoord. De massa laat zich sturen en associaties met een zwarte periode in onze recente geschiedenis dringen zich op. Laat in de avond worden op het parkeerterrein de voorbereidingen getroffen voor de befaamde vuurloop om je eigen grenzen van je angst te doorbreken. 30 lanes gloeiende kolen worden via de beeldverbinding op het grote scherm vertoond. De voorbereidingen worden met de zaal doorgenomen, ‘make your move’, ‘say yes’, ’think of cold moss’. Het publiek lijkt niet over te lopen van enthousiasme, ‘Say yes’ wordt wat gereserveerd beantwoord. We besluiten het niet te doen en vertrekken voortijdig uit de zaal. Te massaal en onze dochter is bovendien 13. Het voelt wat ambivalent, alsof we een eigenlijk geen goed excuus hebben. Op weg naar het hotel passeren wij het nog lege parkeerterrein dat in het duister wordt opgelicht door een grote stapel smeulende kolen. Er hangt een BBQ lucht. Vanuit onze hotelsuite zijn Tony’s aanmoedigingen later op de avond luid en duidelijk hoorbaar. Het geluid overstemt zelfs de vertrekkende vliegtuigen vanaf London City airport. We hebben de eerste dag erop zitten. Yes!
De volgende morgen staan we weer vroeg in de VIP rij in de hoop dat dit toch niet weer drie uur gaat duren! Het blijft beperkt tot de helft, op weg naar de zaal worden we links en rechts ingehaald door personen die de mooie plekken wegkapen en bovendien overal op stoelen jassen neerleggen voor hun vrienden die er weinig zin in hadden om lang in de rij te staan. Bij schaarste komt klaarblijkelijk toch de ware aard van de mens boven ondanks de verbroedering die vervolgens zo uitgebreid in de zaal wordt uitgedragen. Een grote Russische vlag wordt vlak voor ons ontplooid en ontneemt ons het zicht op het podium. Say Yes.
Als Joseph McClendon vervolgens volgens het bekende ritueel het podium bestijgt is de vlag weer opgevouwen. Spasiba. Let Joseph hear you en make some noise. De zaal staat weer op z’n kop. Joseph blijkt een prima entertainer en begenadigd spreker. Meer relativerend vermogen, wat menselijker, wat kwetsbaarder en wat minder testosteron driven. De presentatie is identiek, afgewisseld met veel ‘stand up’ momenten en videopresentaties van Tony. Joseph werkt met pauzes en vraagt en krijgt daarvoor ‘some gratitude’ vanuit de zaal. Zijn humor en zijn zelf toegedichte ‘asstitude’ werkt verfrissend. Na veel te hebben geleerd over een gezonde levenswijze sluiten we de dag af met een stuk pizza in de Trattoria op de wandelpassage. In de Bageltent waren de Bagels met kaas en ei waren na één dag overweldigende belangstelling van de kaart gehaald en niet meer verkrijgbaar. Tot grote spijt van onze dochter. Op naar de derde dag, het hoogtepunt van het UPW seminar. Het wachten in de rij is er niet minder op geworden, meer mensen zetten er de pas in zodat meer moeite moet worden gedaan voor een goede zitplaats. Het blijft afzien voor een VIP.
Joseph en Tony wisselen elkaar elke dag af, dus na het gebruikelijke ritueel verschijnt the man, klaar voor zijn tweede non stop sessie. Het blijkt een heftige emotionele dag te worden, waarbij Tony gebruik maakt van NLP methoden en trance momenten om tijdens het Dickens Process de menigte om te vormen. Emoties in de zaal lopen op, bereiken een climax waarna de spanning tot ontlading komt en de loutering in een audiovisueel spektakelplaats vindt. Het kan je niet onberoerd laten zoals wij aan den lijve ondervinden. Dit is ‘heavy stuff’. Helaas missen we de groepsfoto van de SuccesGids, een dag later blijkt hun camera met bewuste foto te zijn verdwenen. Echt een domper voor het Succesgids team. We pakken een broodje en overkruisen het parkeerterrein op weg naar ons hotel. Ook op de laatste dag staan we weer in de rij. De stemming is goed. Door de menigte lopen twee jongeren met een blocnote en iPhone. ‘What’s your dream’ wordt aan ons gevraagd. Enigszins ongemakkelijk krabbelt mijn echtgenote haar droom op een stuk papier en wordt daarmee ‘anoniem’ gefotografeerd. Ze krijgt een visitekaartje om dit op hun site te checken. Ik heb niet direct een dream voor handen, mijn Zweedse buurman schrijft iets van ‘world domination’ en laat zich breed lachend fotograferen. Unleash the power within! Een beetje creepy. De wachttijd blijkt vandaag mee te vallen, we gokken omdat Tony vandaag niet meer live zal verschijnen. Weer door de superenthousiaste haag, high five gevende UPW medewerkers snel naar een mooi plekje in het VIP vak. Omdat Joseph vermoedelijk uitslaapt en iets later komt, mogen we meegenieten van een stukje nuttige Business Mastery, gepresenteerd door een nerveuze medewerker uit het Robbins kamp. Met een wat hese, soms overslaande stem handelt hij zijn taak wat gehaast en iets te plichtmatig af en weet de zaal niet echt mee te krijgen. Na de gebruikelijke rituelen verschijnt vervolgens mr. McClendon weer op het podium die al snel de zaal weet in te pakken. ‘Stand up…’. Evenals op de tweede dag presenteert hij op een overtuigende manier met veel humor en wordt afgewisseld met videopresentaties van Tony. Van de door hem gegeven de pauzes wordt dankbaar gebruik gemaakt. De lekkere cappuccino met een browny smaakt beter dan ooit. Op de AR merchandise stands is het druk. Velen maken er gebruik van om hun Anthony Robbins lesmateriaal voor thuis ruim aan te vullen en dat scheelt wel wat handling & shipping kosten. Ook wij lopen met een grote plastic tas die ternauwernood onder ons stoeltje pas, maar binnen is binnen. Het seminar loopt ten einde maar het lukt Joseph op bewonderenswaardige wijze tot aan het einde de energie vast te houden. Na de vele ‘hug your neighbours’ is het dan eindelijk afgelopen en verlaten wij het ExCel gebouw. Al met al een geweldige ervaring die we niet hadden willen missen. Onze dochter kijkt vooral uit naar de volgende dag waarop wij als echte toeristen London onveilig zullen maken voordat de KLM ons aan het einde van de dag weer naar huis brengt. Een trip om nooit te vergeten.
Allan Vafi 10-06-2013

*****